زاغی تک‌همسر است و تا پایان عمر با جفت خود زندگی می‌کند. در صورت مرگ همسر، جفتی هم‌سن خود انتخاب می‌کند. آشیانهٔ خود را معمولاً بر روی درختا

زاغی تنها پرنده و یکی از معدود جانورانی است که می‌تواند تصویر خود در آینه را تشخیص دهد.[۳]

فصل جفت‌گیری زاغی در بهار است و نمایش معاشقه آن به این شکل است که جنس نر به‌سرعت پرهای سرش را بالا و پایین می‌برد. دمش را مانند بادبزن باز و بسته می‌کند و صدایی آرام و متفاوت از صدای خود ایجاد می‌کند. با باز کردن پرهای سفید شانه‌هایش سعی می‌کند توجه پرندهٔ ماده را به سمت خود جلب نماید. پروازهای کوتاه و دنبال‌بازی نیز بخشی از معاشقه این پرنده است. بین ۵ تا ۸ تخم می‌گذارد و در فروردین روی تخم می‌خوابند.

زاغی ماده در حدود ۱۸ تا ۱۹ روز بر روی تخم‌ها می‌خوابد و در این مدت زاغی نر برای او غذا می‌آورد. پس از به دنیا آمدن جوجه‌ها، هر دو زاغی نر و ماده به همه آن‌ها غذا می‌دهند و در صورتی که منابع غذایی محدود و میزان غذا کم باشد جوجه بزرگتر و قویتر تمام غذاها را می‌گیرد و با این کار زاغی‌ها مطمئن می‌شوند که حداقل یکی از جوجه‌ها زنده می‌ماند. جوجه‌ها پس از ۲۶ تا ۳۰ روز از لانه بیرون آمده و تا بیشتر از چهار هفته بعد کماکان از پدر و مادر خود غذا دریافت می‌کنند.[۴]
تغذیه

زاغی‌ها همه‌چیزخوار هستند و رژیم غذایی آن‌ها از میوه تا مُردار را در برمی‌گیرد. رژیم غذایی زاغی‌ها در تابستان شامل بی‌مهرگان و حشراتی چون مگس، کرم و عنکبوت است و در پاییز و زمستان به خوردن میوه، مُردار و گرفتن پرندگان و پستانداران کوچک می‌پردازند.[۵]

مطالعه‌ای در شمال ایران بر روی زاغی‌ها نشان داده که میانگین وزن بدن زاغی‌ها ۲۱۵ گرم و میانگین طول کل بدن ۴۶.۳ سانتی‌متر و نسبت جنسی ماده به نر در نمونه ۱.۱ به ۱ بوده‌است. بررسی محتویات سنگدان در زمستان نشان داد که ۸۱ درصد از مواد جانوری شامل حشرات، سوسکها و بندپایان و ۱۹ درصد از مواد گیاهی شامل گندم، جو، خردهٔ نان و بذر گیاهان تغذیه کرده بود. میانگین طول روده هم ۶۱۱ میلی‌متر و نسبت طول روده به طول کل بدن برابر ۱.۳ به ۱ بود که این نسبت ارجحیت رژیم غذایی گوشت‌خواری را نشان می‌دهد. تغذیه زاغی از تخم، جوجه یا گنجشک‌سانان کوچک جثهٔ دیگر هم در برخی از منابع ذکر شده‌است.